سیستم های تربیت انگور (قسمت دوم)

سیستم های هدایت انگور (قسمت اول)

10 – سیستم نیفین :KNIFFIN

این روش شامل چند نوع مختلف است که توسط William Kniffin در سال 1850 ارائه شد که یکی از آنها را به تفصیل شرح داده و به بقیه اشاره ای می کنیم.

10 – 1 – نیفین چهار بازوئی

در این روش بوته دارای چهار بازو و یک تنه اصلی می باشد و شاخه های یکساله برروی 2-3 سیم (اکثرأ سه سیم) هدایت می شوند. تنه اصلی درست تا زیر سیم بالایی هدایت می شود. در این روش شاخه های سال جاری به حالت آویزان رها شده و شاخه های یکساله بصورت افقی هدایت می شوند، بنابراین به حداقل بستن تابستانه احتیاج دارد. این روش بویژه محصول زیادی تولید می کند در ضمن هرس بوته ها نسبتأ ساده می باشد. بوته های جوان با دو جوانه و یا بصورت یک شاخه بلندتر که بعدأ جوانه گیری می گردد سربرداری می شوند. در طول اولین فصل رشد، یک شاخه بلند از هر کدام ایجاد کرده و آن ها را با یک جوانه سربرداری نموده مگر احتمال وقع خطر وجود داشته باشد. در ضمن زمانی که رشد شروع شد شاخه که ازجوانه ضعیف تر حاصل شده است را جوانه گیری کرده تا قوی تر گردد. بطور ایده ال شاخه ها ی سال جاری بایستی در طول فصل اول بقدری طویل شوندکه به سیم بالا ی برسند. در شروع سال دوم از بین دو شاخه ایجاد شده آنکه قوی تر است را به سیم بالای محکم بسته و در همان نقطه قطع می کنیم و دیگری را باید بطور کامل حذف نمود. در شروع سال دوم اگر بوته رشد کافی نداشته و ضعیف باشد مجددأ بوته را با یک شاخه یکساله دو جوانه ای سر برداری می کنیم تا از هر کدام در سال بعد (دوم) شاخه ای ایجاد گردد. در پایان دوم (یا شروع سومین فصل رشد) شاخه های جانبی که از شاخه یکساله(تنه عمودی) توسعه یافته اند، در طول بهار سومین ( یا چهارمین) فصل رشد براساس قدرت بوته آن ها را هرس می کنیم. اگر چهار شاخه یکساله قوی در دسترس می باشد آنها را در طول سیم های پایین و بالا (دو تا برروی هر کدام و در مقابل هم) هدایت کرده، این شاخه های انتخابی را با 5-6 جوانه سر برداری کرده وبقیه را بطور کامل حذف نموده که البته ممکن است 2-3 تای آنها را بصورت مهمیز سر برداری نمود. زمانی که قدرت رشد بوته جهت نگهداری چهار شاخه یکساله کافی نمی باشد، دو شاخه یکساله قوی برروی سیم پائینی هدایت کرده و دوتای دیگری با 1-2 جوانه در سطح سیم بالای سربرداری شود. در طول سال سوم ( یا چهارم) مقدار کمی محصول روی سیم پائینی تولید می شود و در شاخه یکساله جهت تولید میوه در سال چهارم ( یا پنجم) روی سیم بالای هدایت می شود. هرس بوته های بالغ مشتمل بر قطع همه چوب های رشد کرده در آنسوی اولین shoot قوی توسعه یافته روی هر یک از چهار یا بیشتر شاخه یکساله می باشد. معمولأ اولین یا دومین جوانه روی شاخه یکساله، شاخه مورد نظر را بوجود می آورد. دراین روش شاخه های یکساله (بازوها) هر ساله رشد جانبی داشته و بر قطر آنها افزوده می گردد ( در هر بار 1-2 دو میان گره) که تجمع چوب های مسن در نهایت باعث تولید شاخه های می شود که فاصله زیادی از تنه دارند و بایستی بازوها را قطع کرد. البته قطع یکباره هر چهار بازو در یک سال ضروری نبوده و نامناسب می باشد. باغدار با توجه به محصول، این عمل را در شرایط مطلوب انجام می دهد. به این منظور یک شاخه یکساله مثمر در نزدیکی تنه اصلی ایجاد کرده و این در حالی است که کل محصول بوسیله شاخه های که هراز چند گاهی از جوانه های خواب توسعه می یابند و یا از اسپورهای که برای این امر نگهداری شده اند، تأمین می گردد. بعد از اینکه شاخه انتخابی رشد کافی کرد، چوب های مسن بطور دقیق از تنه اصلی قطع شده و شاخه یکساله جدید جایگزین آن می گردد. به همین طریق اگر لازم باشد می توان تنه اصلی جدیدی بوجود آورد. در این حالت شاخه مناسبی جهت تجدید بر روی تنه قبلی بطور طبیعی ایجاد نمی گردد ولی با انجام هرس شدید در یکسال می توان به نتیجه دلخواه رسید. این روش مناسب بوته های قوی بوده که در خاکهای حاصلخیز کاشته شده اند و روی آنها تا 60 جوانه می توان باقی گذاشت که منجر به افزایش تولید می گردد. اگر چه معلوم شده میزان تولید جوانه ها زمانی که قطره شاخه کمتر از یک ششم اینچ است، کاهش می یابد. البته میزان تولید را می توان با افزایش شاخه های یکساله زیاد کرد. در تحت شرایط عکس ما مجبور به نگهداری تعداد کمتری شاخه یکساله (کمتر از چهار عدد) هستیم و اگر دو شاخه یکساله باقی گذاشته شود، بایستی آن دو را فقط روی سیم بالایی هدایت کرد و شاخه ها را با تعداد اسپور کمتری سر برداری نمود. تا زمانی که بوته به اندازه کافی تقویت گردد و بتوانیم بر رو هر دو سیم شاخه یکساله میوه دهنده ایجاد کنیم. ثابت شده که شاخه های یکساله برخاسته از بالای تنه اصلی نسبت به آنهایی که از پهلوی تنه خارج شده اند متمرکز هستند.

مزایا:

• سهولت انجام هرس برای شاخه های یکساله بارور بلند
• توزیع عمودی میوه بر ها بر روی داربست
• مقاومت بیشتر به خسارت زمستانه نسبت به سیستم کوردون

معایب:

• نیاز به بستن سالیانه شاخه های یکساله
• سازگار به هرس مکانیکی نمی باشد.
• عدم سازگاری با برگ چینی (Leaf defoliation) سیستماتیک و یا موقعیت دادن شاخه ها
• مشکلات در نگهداری گره های بارور و میوه های رسیده بر سیم های پایینی در بوته های بزرگ

10- 2 – نیفین شش بازوئی

این سیستم تفاوت بسیار کمی با روش قبلی دارد و این تفاوت در تعداد شاخه های یکساله است که در این روش شاخه یکساله بیشتری روی بوته باقی گذاشته می شود. آنها را می توان روی یک داربست سه سیمی هدایت کرد. و یا اینکه با استفاده از یک دو شاخه Y شکل سیم بالایی را دوبله کرد. این روش برای واریته های قوی و پررشد و در خاک های حاصلخیز استفاده می گردد.

10 – 3 – نیفین چتری Umberlla Kniffin

در این روش تنه اصلی تاسیم بالای داربست هدایت می شود و ( head ) تاج تنه در این نقطه و یا در حدود (18-4-5 23cm) اینچ پایین تر از سیم بالایی ایجاد می گردد. تمام شاخه های یکساله از نزدیکی head منشاء می گیرند و از بالای سیم فوقانی به سمت پایین خم شده به سیم یا سیم های پایینی گره زده می شوند. شاخه های سال جاری که از آنها منشأ گرفته بحالت آویزان قرار گرفته و به اطراف پخش می شوند. بهتر است از شاخه های یکساله بالای بوته ها که قوی تر هستند، استفاده کنیم. نکته مهم اینکه باید شاخه یکساله را با دقت و به آرامی خم کنیم. اگر پوسته خارجی شاخه های یکساله ترک کمی بر دارد، منجر به ایجاد شاخه های قوی جدیدی در نزدیکی تاج می شود و از صرف شدن قدرت بوته برای توسعه نوک شاخه یکساله جلوگیری می کند و به احتمال زیاد سطح میوه دهی افزایش پیدا میکند. در این روش بسته به اندازه و قدرت بوته می توان 4-6 عدد و گاهی بیشتر شاخه یکساله بروی بوته باقی گذاشت. این شاخه ها معمولاًٌ با طول بیشتری 10-15) جوانه بروی هر کدام ) قطع می گردند. در ضمن تعدادی اسپور جایگزین در قسمت تاج ایجاد می گردد. بر اساس گزارشات موجود مقدار محصولی که در این روش بدست می آید با روشهای پرمحصولی مانند Kniffin چهار بازویی برابری کرده از روش Chautavqa بیشتر می باشد.

مزایا:

• یادگیری و هرس نسبتا آسان
• میوه ها در قسمت بالایی داربست قرار دارند و در معرض نور قرار می گیرند.
• توزیع عمودی بهتر میوه ها بر روی سیستم داربست نسبت به سیستم کوردون که از سیستم هرس کوتاه یا بلند استفاده می شود.
• نیاز به یک ساختار داربست ساده با حداقل دو سیم
• می توان شاخه های بارور بلند به منظور حصول گره های بارده بیشتر انتخاب نمود.

معایب:

• نیاز به بستن سالیانه شاخه های یکساله (کین)
• عدم سازگاری با هرس مکانیزه
• سازگاری کمتر به موقعیت دهی شاخه ها نسبت به سیستم کوردون

11 –  سیستم جینوا (GDC ( Geneva Double Curtain

این سیستم در ایستگاه تحقیقات کشاورزی نیویورک در Geneva آزمایش شد و نشان داده شده یکی از بهترین روشها برای تربیت رقم Concord و سایر واریته ها است. این روش بویژه سازگاری زیادی با برداشت مکانیزه و استفاده از بوته های بلند و قوی دارد. با این روش می    توان ظرفیت تولید بوته و همچنین مدت نگهداری و حتی کیفیت میوه و بلوغ بوته را افزایش داد. بعلت موقعیت و فرم مناسب برگ ها و شاخه ها نسبت بیشتری از برگ ها در معرض تابش نور خورشید قرار می گیرند، بلوغ بهتر و محصول بیشتری بدست می آید. همچنین قدرت بوته انگور و از آن مهم تر هرس متعادل از اصول اصلی و اساسی در این سیستم است. در تربیت         این سیستم از یک داربست سه سیمی به همراه Cross arm استفاده می شود. تنه اصلی در آن کوتاه می باشد        و دو Curtain از تنه منشعب شده پس از عبور از سیم پائینی به روی سیم های جانبی (کناری) هدایت شده و در طول این سیم ها توسعه می یابد. شاخه های سال جاری بحالت آویزان قرار می گیرند و بعلت دوری خوشه از زمین میوه کاملاً تمیز و پاک باقی می ماند. بر رو هر بازو حدوداً بین 5-7 شاخه باقی گذاشته می شود که بستگی به قدرت بوته و اندازه آن دارد.

12 – سیستمSingle-Curtain Cordon

این روش تحت نام های دیگری از جمله Top-wire cordon , River umbrella، No-tie system ، Bilateral cordon خوانده می شود. در این روش تنه اصلی تا سیم بالایی هدایت شده و بازوهای افقی بر روی این سیم ایجاد می گردند. تعداد و طول شاخه های یکساله، اسپورهای جایگزین و مقدار گره مورد نیاز در این روش متفاوت است. این روش ترکیبی از بعضی هرس ها و تربیت مخصوص روشGDC می باشد، بجز اینکه بر روی یک داربست 2-3 سیمی توسعه داده میشود. این روش تنها یک Curtain منفرد دارد و تنه به سیم بالای داربست متصل بوده و حدوداً 1.8 متر ارتفاع دارد. بعد Cordon افقی در طول سیم بالایی هدایت کرده که حدوداً 1.2m طول دارند. در سال آینده شاخه های یکساله بر روی این Cordon ها ایجاد می شوند. در این سال تعداد شاخه یکساله بیشتری روی Cordon ها باقی گذاشته می شود تا تعادل در هرس را رعایت کرده باشیم. باید دقت کرد که گره ها بر روی Cordon ها جا نیاندازند و زخم ایجاد نکنند. برتری که این روش نسبت به روشهای Kniffin دارد در کاهش زمان لازم برای گره زدن Cordon ها می باشد چون به گره زدن کمتری احتیاج دارد. مانند روش GDC تعدادی شاخه یکساله با 5 جوانه بروی Cordon ها سربرداری می گردد. در ضمن تعداد مناسبی اسپور جایگزین روی آنها باقی گذاشته و بقیه را حذف می کنیم. شاخه ها بصورت آویزان از روی سیمها رها می گردند تا حداکثر استفاده را از نور خورشید ببرند و همچین عملیات هرس را آسان تر سازند. این روش برای واریته های که دارای رشد کم و یا متوسط هستند، مناسب است. برای واریته های پررشد و قوی سیستم GDC توصیه می گردد، چون ذاتاً مقدار سطحی که بوسیله بوته پوشیده می شود در سیستم GDC دوبرابر سیستم Single-curtain cordon است. تغییر و تبدیلهای در این سیستم داده می شود و تحت نام های دیگری خوانده می شود، مثلاً در River umbrella از شاخه های یکساله بلندتری 8-12) جوانه در مقابل 5 جوانه) استفاده می گردد و به سیم های پائینی گره زده می شوند.

تربیت گونه وینیفیرا Vitis Vinifera

1. Vinfera گونه انگورهای اروپایی می باشد. این گونه در چندین خصوصیت از جمله مقاومت، صفات مشخصه مو و عادت رشد با سایر گونه ها تفاوت دارد. و به همین علت روشهای هرس و تربیت آن با متدهای گفته شده در مورد V. Labrusca تفاوت کلی دارد. در این گونه روشهای تربیت از سیستم های اسپور به سوی روشهای شاخه یکساله تغییر پیدا می کند. نوع مصرفی که از محصول می شود، مانند شراب سازی، کشمش سازی و تازه خوری بر روی نوع هرس و تربیت انتخابی مؤثر می باشد. بعنوان مثال در مصرف تازه خوری ظاهر زیبا و یکنواخت خوشه ها اهمیت زیادی نسبت به مصارف دیگر دارد. آب و هوای گرم برای رشد مناسب است، ولی خطر آفتاب سوختگی را افزایش می دهد. به همین دلیل لازم است که هم شاخه و هم میوه بوسیله سایه برگ ها محافظت گردند تا از تابش مستقیم نور خورشید در امان بمانند. تعدادی از تفاوت ها که باعث ایجاد تغییر در عملیات هرس و تربیت شده اند بقرار ذیل است:

در گونه های که بر روی پایه های دیگر پیوند زده شده اند، هرس پاجوشهای ایجاد شده از ریشه و تمام ریشه های رشد کرده از پیوندک امری لازم و ضروری است. انجام این اعمال بویژه در 2-3 سال اول اهمیت بسیار زیادی دارد. در زمان کاشت بایستی دقت کرد که محل پیوند در سطح خاک یا حدود سطح خاک قرار گیرد. در گونه Vinifera تنه کوتاه و بسیار ضخیم می گردد و شاخه یکساله خوب ضخامت بیشتر و فاصله میان گره کمتری نسبت به واریته های گونه Labrusca دارد. حفظ فواصل نزدیک گره ها سبب تأمین تعداد جوانه میوه دهنده مناسب در رشد نسبتاً کمتری می شود و به همین جهت در بعضی از روشهای تربیت پس از اینکه تنه کوتاه، کلفت و ضخیم گردید نیازی به تکیه گاه نمی باشد. در بعضی از واریته های این گونه، جوانه های اول و دوم شاخه یکساله مثمر بوده و می توان روشهای تولید… را برای تربیت آنها بکار برد و محصول خوبی بدست آورد. سه روش Cane ,Cordon spur ,Head spur در این گونه کاربرد زیادی دارد. نگهداری، حفظ و برپاکردن روش Head spur ساده و کم هزینه می باشد. از این روش بیشتر در واریته های شرابی استفاده می شود. این بشرطی است که واریته های مورد نظر با این روش سازگاری داشته باشند. در ضمن بوسیله این روش واریته های را که جوانه های رویشی آنها در ته شاخه قرار دارد، از طریق ایجاد یک تاج مرتفع و شاخه های یکساله بلند می توان تربیت کرد. انگورهای رومیزی مانند Malaga ,Tokay را از طریق انجام صحیح تنک، بخوبی می توان با این روش تربیت کرد. واریته کشمشی Muscat نیز بوسیله این روش قابل هدایت و نگهداری است. در واریته های Black Corinth , Thompson seedless (Sultana) و بعضی ارقام دیگر هرس شاخه یکساله ضروری است. توسعه بیشتر و سریعتر سطح برگ از طریق انجام هرس شاخه یکساله باعث بهتر شدن کیفیت تغذیه و بالا رفتن میزان fruit set می شود. در سیستم تربیت Cordon بیشتر از هر چیز دیگری نور کافی و مناسب برای رشد یکنواخت تعددی از واریته های رومیزی از جمله Cornichon وMalaga تأمین می شود. این روش را می توان برای واریته های چون Ribier وTokay نیز بکار برد.

1 – سیستم اسپور HEAD SPUR

این روش به حداقل تکیه گاه نیاز دارد. طول تنه در آن بین 3-6 فوت بوده و اسپورهای منشاء یافته از تاج شاخه های میوه دهنده را بوجود می آورند. شاخه های میوه دهنده را می توان به یک پایه و یا سیم بست و یا اجازه داد تا بحالت آویزان درآیند. جهت حفظ شاخه های میوه دهنده لازم است که در زمستان به کمک شخم خاک را به روی تاج ریخته آن را از سرمای زمستان محافظت نمود. رشد پاجوشها و فرورفتن آنها در بین خوشه ها باعث صدمه رساندن به محصول می گردد که بایستی نسبت به حذف آنها اقدام کرد. این روش تطابق و سازگاری خوبی با واریته های که جوانه های میوه دهنده آنها در پایه شاخه یکساله قرار داشته ولی ضعیف می باشند، ندارد. در بعضی از واریته ها بعلت اینکه در هنگام رسیدن خوشه ها متراکم و به هم فشرده هستند و سطح برگ جهت تغذیه آنها کافی نمی باشند، محصول نامرغوب و غیر یکنواختی بدست می آید. در این روش در هنگام کاشت تمام ریشه های شکسته و کل قسمت هوای بجز یک شاخه یکساله به همراه دو جوانه قطع می گردد. در شرایط مناسب اجازه داده می شود که بوته در تابستان سال اول روی زمین رشد کند. در این مدت ریشه گسترده شده و از هر یک از جوانه های نگهداری شده شاخه ای به طول چند فوت بوجود می آید. در آب و هوا و خاک مناسب این امکان وجود دارد که از همان سال اول شروع به تربیت بوته کنیم و آن را برای سال دوم آماده کنیم. چه بوته پیوندی باشد و چه نباشد بایستی پاجوشهای که از ریشه خارج می گردند را حذف کنیم و در بوته های پیوندی بایستی از ریشه دادن پیوندک جلوگیری گردد. در سال دوم هرس از اهمیت بیشتری برخوردار است. در طول فصل استراحت بوته، شاخه یکساله ضعیف را بطور کامل حذف کرده و دیگری را با دو جوانه سربرداری می کنیم ( بوته حالا شبیه زمان کاشت است) یک تیرک که بسته به ارتفاع تاج، 3-6 فوت ارتفاع دارد در کنار بوته نسب می گردد. زمانی که جوانه ها شروع به رشد کردند و طول شاخه سال جاری حدود 4 اینچ رسید، باید عمل جوانه گیری را انجام داد و سایر قسمت های رشد کرده را حذف کرد. اگر جوانه گیری دیگری لازم است، بایستی آن را در زمانی که شاخه سال جاری بین 10-11 اینچ طول دارند، انجام داد. سپس توسط نخ یا طناب شاخه را به تیر گره زده و همچنان که شاخه به رشد خود ادامه می دهد آن را به تیرک گره می زنیم تا بطور عمودی هدایت گردد و در ضمن از صدمات باد در امان بماند. تمام شاخه های که در قسمت های مسن تاک بوجود می آیند را حذف کرده ولی جوانه های جانبی روی شاخه اصلی را باقی گذاشته تا تغذیه گردند (اگر شاخه قوی در نیمه پائینی شاخه اصلی ایجاد شد می توان آن را جوانه گیری نمود و از حذف آن خودداری کرد ). بعد از اینکه شاخه اصلی بطول 8-12 اینچی در بالای سطح تاج ایجاد شد، نوک آن را قطع کرده تا ضمن تشویق آن به تولید شاخه های جانبی باعث افزایش ضخامت آن که همان تنه آینده است شد( در مناطق گرم هرس در طول زمستان دوم بعد از ریزش برگ ها در پاییز صورت می گیرد ولی درمناطق سرد آن را تا شروع رشد جوانه ها به تعویق می اندازیم). در این شرایط بوته یک شاخه یکساله قوی که کمی بلندتر از تنه مورد نظر می باشد و تعدادی شاخه جانبی روی آن رشد کرده اند را دارد. اگر شاخه یکساله در ارتفاع مورد نظرتاج یک سوم اینچ ضخامت داشته باشد، مقدار مناسب بوده در غیر این صورت بایستی با دو جوانه سر برداری گردد وهرس سال دوم مجدداً تکرار گردد. اگر رشد به اندازه کافی بود شاخه یکساله را در ارتفاع مورد نظر برای تاج (head) از بالای یک جوانه هرس کرده طوری که این جوانه ازبین رفته ولی گره متورم شده تا به راحتی بتوان آن را بست. شاخه های جانبی را که در نیمه پایینی تنه قرار دارند، حذف می کنیم و شاخه های جانبی قوی که در نیمه بالای تنه رشد کرده اند را با 1-2 جوانه و یا بیشتر براساس قدرت بوته سر برداری می کنیم. اسپورهای کوتاه بوجود آمده تولید شاخه های سال جاری را می کنند که مقدار کمی محصول در سال سوم تولید می کنند. در طول فصل رشد بعدی تمام شاخه های رشد کرده در قسمت پائینی بوته را به محض ظاهر شدن حذف کرده و حذف بی درنگ آنها باعث می شود که آب ومواد غذایی را از شاخه های بالای جذب نکنند. در پایان این فصل (سوم) بطور متوسط بوته دارای یک تنه اصلی ضخیم با قطری حدود 2 اینچ بین 4-8 عدد شاخه یکساله قوی می باشد. بوته بایستی توانایی نگهداری 3-6 مهمیز را داشته باشد. این اسپورها بایستی تا آنجا که امکان دارد در نزدیکی تاج انتخاب شده و از تجمع آنها در یک منطقه خودداری گردد، یعنی بایستی در دور تنه اصلی پخش شود. شاخه های یکساله انتخاب شده را براساس قدرت رشد بوته با 2-4 جوانه سربرداری کرده و بقیه حذف می شوند. در طی تابستان سالهای بعدی نیز عمل جوانه گیری بایستی ادامه پیدا کند که براساس قدرت بوته تعداد اسپور مساوی ویا بیشتر از حد برای تولید میوه می توان باقی گذاشت. تعداد اسپور و تعداد جوانه های روی آنها با مشاهده محصول و نتایج رشد فصل تعیین می شود. اگر محصول خوب و شاخه های یکساله با اندازه نرمال ایجاد شده بود، بین این دوتعادل مناسبی وجود دارد و بایستی هرس مشابه ای با سال گذشته انجام داد و اگر محصول خوب ولی شاخه های یکساله بزرگتر از حد معمول ایجاد شده بود، جوانه های بیشتری روی بوته باقی گذاشته می شود تا این قدرت اضافی صرف تولید محصول گردد و هرز نرود. اما اگر محصول کم باشاخه های ضعیف ایجاد شده بود باید اسپورهای کمتر با تعداد جوانه های کمتر نگهداری کرد و اگرمحصول ضعیف ولی رشد خیلی زیاد بود، می توان جوانه های بیشتر روی اسپور باقی گذاشت. چون در واریته مورد نظر جوانه های اول و دوم تولید خوبی ندارند، تعداد جوانه های که روی بوته باقی گذاشته می شود را می توان از طریق افزایش تعداد اسپورها و یا افزایش جوانه های روی اسپور زیاد کرد. طبق روش تجربی پروفسور Winkler اگر قطر اسپور برابر مداد بود یک جوانه و اگر برابر انگشت کوچک بود دو جوانه و اگر برابر انگشت میانی بود سه جوانه و اگر برابر انگشت شصت بود چهار جوانه برای آن در نظر گرفته می شود. لازم به ذکر است که در تمام حالات جوانه های که در فاصله یک دوم اینچی ابتدای شاخه یکساله قراردارند بحساب نمی آیند. اگر تاج از رشد خوبی برخوردار است، می توان بین 8-10 عدد اسپور روی آن نگهداری کرد ولی تعداد بیشتر از این باعث تجمع بیش از حد اسپورها در تاج می گردد. در این روش درنهایت بازوهای نسبتاً بزرگی ایجاد می شود که به کمک water sprot های که هراز چند گاهی روی تنه ظاهر می شوند اسپورهای در نزدیکی تاج ایجاد کرده و به کمک این اسپورها بازوهای جدیدی ایجاد می گردد. عملیات تجدید کاملاً شبیه آنچه در مورد سایر گونه ها گفته شده می باشد، با این تفاوت که بعلت کوتاه بودن میان گره ها نیاز به جایگزینی مکرر نمی باشد.

2 – سیستم کین CANE

در این سیستم محصول توسط شاخه های منشاء گرفته از چهارشاخه یکساله تولید می گردد. شاخه ها را می توان به سیم های بالاتر گره زد. شدت هرس لازم در این روش کمتر از روش قبلی و مزیت دیگر آن پخش میوه در یک سطح وسیعتر می باشد. رشد و نمو برگ ها بخصوص در ابتدای فصل سریع و گسترده می باشد و چون بوته ها داری سطح فتوسنتز کننده بیشتری هستند، تاک قوی تر و محصول بیشتری بدست می آید. این روش بویژه برای واریته های مثل تامسون سیدلس که اولین جوانه های آن غیر مثمر و رویشی هستند، مناسب است هر چند جز در مواردی که تنک خوشه یا حبه صورت گرفته، خوشه های خوبی بدست نمی آید. در این روش و بعلت نیاز به داربست و تکیه گاه هزینه اولیه زیادی لازم است. مراحل اولیه این روش شبیه روش قبلی است. از تاجی که درست تا زیر سیم پـائینی بـالا آمـده و حـدوداً 2-3 فوت ارتفاع دارد، شاخه های یکساله خارج می شوند در هر طرف تنه اصلی در شاخه یکساله که هم سطح بـا سـیم هـا هستند، انتخاب می کنیم. اسپورهای جایگزین را با طراحی مـشابه نزدیـک شـاخه هـای یکـساله بـرروی تنـه نگهـداری کرده، در طول فصل سوم یک شاخه یکساله با 6-10 جوانه و 2-3 اسپور جایگزین دو جوانه ای وی بوته باقی گذاشـته می شود. نوک شاخه را با گره به سیم ثابت می کنیم. در سال بعد می تـوان 3-4 شـاخه یکـساله میـوه دهنـده و حـدود همین تعداد اسپور جایگزین برروی تنه باقی می ماند. هرس بعدی بوته بستگی به پاسخ رشد و عکس العمل آن دارد. معمولاً چهار شاخه یکساله کافی می باشد ولی در واریته های پر رشد تا 6 عدد هم می توان باقی گذاشت. برروی هر شاخه 10-15 جوانه نگهداری می گردد و برای نگهداری جوانه بیشتر بایستی قطر شاخه یکساله یک دوم اینچ و یا بیشتر باشد. در زمانی که میان گره ها کوتاه و طول شاخه یکساله مناسب (حدود 2-5 فوت) می باشد تعداد جوانه که باقی گذاشته می شود، بستگی به قدرت رشد بوته و نوع واریته دارد. شاخه های سال جاری را می توان به سیم های بالا که حدوداً 12-15 اینج بالاتر قرار گرفته اند گره بزنیم که این کارصدمات باد را کاسته و خوشه میوه را از سطح زمین دور نگه می دارد.در این روش میوه ها و برگ ها بطور یکنواخت در معرض تابش نور خورشید و هوا قرار گرفته و تأسیس و نگهداری آن هزینه زیادی لازم دارد. با وجود این استفاده از این روش در تولید انگورهای رومیزی در مناطقی که مصرف انگور بصورت تازه خوری متداول است مقرون بصرفه می باشد.

3 – سیستم کوردون

دراین روش 1-2 دو بازوی جانبی برروی سیم پائینی هدایت گشته و روی این بازوها یا cordon ها اسپورهای میوه دهنده بوجود می آیند. شاخه های سال جاری به سیم بالای بسته می شوند درcordon دو طرفه، تنه اصلی تا ارتفاع 2 فوتی بالا آمده و بعد به دو قسمت تقسیم شده و بطور افقی بسوی بوته مجاور هدایت شده و نصف راه بین دو بوته را طی می کند. در نتیجه برروی سیم یک بازوی متوالی ایجاد می گردد. در cordon یکطرفه یک بازو تمام راه بین دو بوته را طی و می کند و8-10 فوت طول دارد. Cordon عمودی می تواند 4-6 فوت ارتفاع داشته باشد.چون اسپورهای بالایی از نور بیشتری برخورداری می شوند، رشد بیشتری نسبت به اسپورهای پائین دارند و به همین علت حفظ یکنواختی در cordon عمودی تقرًیبا غیر ممکن است و چون خوشه ها در معرض حالات متفاوتی از نور قرار می گیرند درجه رسیدگی آنها برابر (یکسان) نمی باشد.تربیت به روش cordon توزیع یکنواخت شاخه های میوه دهنده در سطحی وسیع می باشد و خوشه های که در ارتفاع یکسانی از زمین تولید می گردند، رشد و ظاهرشبیه هم دارند. بنا کردن این سیستم مشکل و نیاز به تکیه گاه دارد. در شروع روش هایCordon، بوته های جوان در هنگام کاشت مانند سایر روشها با دو جوانه سربرداری می گردند و در طول فصل دوم برای حفظ قدرت بوته و بویژه برای تولید تنه و شاخه های جانبی مناسب بایستی مرتبًا آن را با دو جوانه سربرداری کنیم.

3 – 1 – Bicolateral Horizontal cordon:کوردون افقی دو طرفه

ابتدا یک داربست دو سیمی با یک تیرک در نزدیکی بوته بنا کرده همانند شروع کاشت دو جوانه و گاهی یک جوانه قوی و یک شاخه سال جاری قوی بروی بوته گزینش کرده بقیه shoot ها را بلافاصله حذف می کنیم و بعد از اینکه بوته رشد کرد و به سیم پائینی و یا کمی بالاتر از آن رسید نوک شاخه را قطع کرده تا تشویق به تولید شاخه های جانبی شود تمام shootهای جانبی رشد کرده در نیمه پایینی بوته را حذف کرده تا توانایی رقابت نداشته باشند. زمانی که طول شاخه های جانبی به 12-18 اینچ رسید دو تا از آنها را که مقابل هم بوده و با طرح داربست مطابقت دارند انتخاب و به تیرک نزدیک بوته بسته و بقیه شاخه های جانبی حذف می گردند. بعد از اینکه شاخه های جانبی انتخاب شده رشد کرده و به یک فوتی بالای تیرک رسیدند گره ها را باز کرده و آنها را در دو جهت مقابل هم بروی سیم پائینی هدایت می کنیم. جهت نگهداری شاخه ها برروی سیم ممکن است چندین گره لازم شود ولی از زدن گره در یک فوتی تا 18 اینچی انتهای شاخه بایستی خودداری کرد. افقی نگه داشتن نوک شاخه باعث کاهش رشد آن می گردد. بعد از ریزش بر گها در پاییز شاخه های یکساله که به بحالت افقی هدایت شده اند، را از جائی که قطر آن ها کمتر از یک دوم اینچ است، قطع کرده و در شرایط مناسب به شاخه ها اجازه داده می شود که تا وسط فاصله دو بوته مجاور رشد کنند.بدین ترتبیت شاخه یکساله تقرًیبا متوالی برروی سیم پایینی بوجود می آید. اگر شاخه انتخابی از نظر قطر رشد مناسبی نداشت و کمتر از یک فوت رشد کرده بود، آن را از تنه اصلی جدا کرده و در فصل بعدی بازوهای جانبی را مجددًا توسعه می دهیم زیرا شاخه یکساله کوچک و ضعیف، اندوخته با ارزشی نمی باشند. زمانی که cordonبیش از 12اینچ طول دارد ولی در فصل اول کمتر ازحدلازم رشد کرده لازم است که در فصل بعدی رشد بوسیله شاخه یکساله ای که از یک جوانه در انتهای بازوی سال قبل منشاء گرفته است، ادامه داده شود.

ملزومات احداث سیستم کوردون دو طرفه

بطور کلی در این سیستم حتماً می بایست از سیم های گالوانیزه و از نوع مرغوب استفاده نمود تا از نظر استحکام و مقاومت توان تحمل بار اضافه شده را داشته باشد. در صورت استفاده از آهن آلات برای پایه ها ، زدن ضد زنگ برای پیشگیری از خورده شدن آهن ضروری است و اگر از پایه های بتنی استفاده شود عیار بتن مورد استفاده باید طوری باشد که بتواند مقاومت کافی را ایجاد کرده و در برابر یخبندانهای زمستانه دوام کافی را داشته باشد. فواصل پایه ها از یکدیگر بر اساس نوع پایه 6 متر و حداکثر 8 متر و از مهار بتنی یا مهارکششی برای ثابت نگهداشتن ستونهای ابتدا و انتهای خط استفاده شود. پایه ها می بایست طوری در خاک قرار گیرند و مهار شوند که در اثر بار حاصل از شاخ و برگ و میوه های باغ و همچنین سرعت و قدرت باد منطقه دچار خمش یا جابجایی نشوند.

پایه : جهت هدایت و تربیت بوته های انگور در سیستم ایستاده وجود پایه یا ستونهای داربستی ضروریست. برای طراحی این پایه ها براساس شرایط اقلیمی و وضعیت اقتصادی منطقه از پایههای با جنس متفاوتی در مناطق مختلف دنیا استفاده میشود. انواع پایه ها مورد استفاده در سیستم های ایستاده عبارتند از:

-1 پایه های چوبی

-2 پایههای بتونی

-3 پایههای فلزی با توجه به شرایط اقتصادی و اجتماعی منطقه تاکستان نحوه اجراء دو نوع پایه بتونی و فلزی پیشنهاد شده و شرح داده می شود.

الف-پایه بتونی: در هنگام تهیه بتن جهت ساخت این نوع پایه ها بایستی به میزان عیار سیمان دقت کافی داشت ( عیار سیمان 250 باشد ). تا علاوه بر استحکام بالا، در زمستانهای سرد دوام کافی نیز داشته باشد ( رعایت کلیه اصول مربوط به استحکام بتن از جمله دانه بندی و نوع شن و ماسه و استفاده از ویبره و … ضروری است ). طول پایه های بتنی 2متر بوده و سطح مقطع آن مربعی به ابعاد 15×15 سانتی متر میباشد. استفاده از میلگرد مناسب در درون بتن پایه ها الزامی است.جهت تهیه این پایهها ابتدا قالب فلزی با ابعاد فوق از چوب و یا فلز تهیه شده سپس با قرار دادن میلگرد آجدار با قطر10 میلیمتری به طول پایه در مرکز آن جهت افزایش استحکام ، اقدام به بتون ریزی نموده ، جهت استقرار سیمها لازم است سه عدد قلاب آهنی         20  سانتیمتری که یک سمت آن بشکل حلقه است را بر روی میگردها به فواصل مشخص جوش داد، به طوریکه قسمت حلقه این قلاب ها در بیرون بتون و بقیه درون بتون قرار میگیرد. اولین قلاب به فاصله 10 سانتیمتری سر پایه، قلاب بعدی به فاصله 35 سانتیمتری از قلاب قبلی و قلاب آخر نیز به فاصله 35 سانتیمتری قلاب قبلی قرار میگیرد از آخرین قلاب تا سطح زمین بایستی 65 تا 70 سانتیمتر  فاصله در نظر گرفت و با احتساب 50 سانتیمتر قرار گرفتن پایه درخاک مجموع طول یک پایه بتنی بایستی حداقل 2 متر باشد (شکل 11 ) .

ب- پایه فلزی: این پایه ها از لوله های آهنی (ترجیحاٌ با روکش گالوانیزه) وبه قطر 2 اینچ تهیه شده و در صورت استفاده از لوله آهن سیاه، استفاده از ضد زنگ جهت جلوگیری از پوسیدگی ضروری است . طول پایه ها نیز در این مورد 2 متر بوده که به فاصله 10 ، 45 و80 سانتیمتر از سر لوله سوراخهایی به قطر 5-4 میلیمتر در آن ایجاد میگردد.

3- 2 – Unilateral Horizontal cordon :کوردون افقی یکطرفه

در این روش فاصله دو بوته مجاور توسط یک بازو پیموده می شود به همین جهت در اکثر مواقع بهshoot های بسیار قوی و پر رشد و فصل رشد طولانی نیاز است. مراحل اولیه کار شبیهcordon دوطرفه است، بجز اینکه شاخه ها قبل از هدایت برروی سیم پایینی تا 2 فوتی بالای تیرک بایستی رشد داد شوند. طی این مدت با جوانه گیری از رشد شاخه های جانبی جلوگیری می شود. سپس شاخه یکساله روی سیم پایینی هدایت شده و بسته می شود و هرگز نوک آن را بصورت افقی نگه نداشته زیرا باعث کاهش رشد می گردد. بعدًا نوک شاخه رادر یک فوتی آنسوی تنه مجاور قطع می کنیم و بعد از ریزش برگ ها در پاییز شاخه را از جای که قطر آن کمتر از یک دوم اینچ است، قطع می کنیم. مانند روش قبلی اگر شاخه کوتاهی بدست آمد آن را از  6 اینچی تنه اصلی قطع کرده و بازوی جانبی را در سال بعد توسعه می دهیم. بازوهای cordon رامی توان قبل از اینکه نوک آنها ثابت گردد، بوسیله یک یا دو بار تاب دادن به دور سیم راست نگهداری کرد.

Developing Fruiting wood -3-3 (نمو شاخه های میوه دهنده)

در هر دو روش بعد از توسعه cordon مقدارکمی محصول می توان تولید کرد ولی برای تولید شاخه های جدید نیرومند بایستی مقدار تولید محصول محدود و کم باشد. تمام shoot های که در نیمه اول بازوها قرار دارند حذف می گردند. در نیمه دوم بازوها شاخه های سال جاری را به فواصل 10-8 اینچ رشد داده و کلیه شاخه های که روی تنه اصلی رشد کرده اند، حذف می گردند و فقط یک شاخه در بالا جهت تولید شاخه و برگ و ایجاد سایه برروی تنه باقی گذاشته می شود. شاخه های سال جاری بایستی هرچه سریعتر به سیم بالا ی بسته شوند که این کار از یکطرفه شدن بازو در اثر وزن خوشه ها و یا باد جلوگیری می کند. در سالهای بعدی به گره نیازی نیست چون بازوها بقدر کافی سخت شده و در مقابل پیچ وتاب مقاومت نشان می دهند. از شاخه های سال جاری قوی پس از اینکه ازسیم بالایی عبور داده شدند، جوانه گیری می کنیم. این عمل باعث برگشت انرژی به شاخه های ضعیف می گردد و یکنواختی در رشد و نمو ایجاد می کند. با توجه به قدرت بوته و نوع واریته shoot ها را از 8-4 جوانه سربرداری می کنند. فاصله بین آنها را 8-10 اینچ در نظر می گیرند بعد از چوبی شدن شاخه ها در طول بازوها توسط اسپورهای جایگزین شاخه های جدیدی جایگزین آنها می گردد . در سیستم های cordon میوه ها توزیع یکنواختی داشته وظاهری خوب و رنگی مناسب پیدا می کنند از این رو از این روشها برای تربیت واریته های که مصرف رومیزی یا شراب سازی دارند استفاده می گردد. برداشت مکانیکی در آن نیز امکان پذیر است.

فرم دهی شاخه ها shoot positioning

وضعیت و فرم دهی شاخه ها وسیله ای برای افزایش تابش نور خورشید به برگ های پایینی و آنهایی که از شاخه های پائین cordon ها در روش Top-wire cordon trained منشاء گرفته اند، می باشد. افزایش سطح دریافت کننده نور باعث افزایش جوانه های مثمر، افزایش و بهبود تشکیل میوه، افزایش محصول و بهبود بلوغ شاخه ها میگردد. فرم دهی شاخه بخصوص در تاک های بزرگ و واریته های که دارای برگ های بزرگ هستند امری مفید و ضروری است. همچنین در واریته های مانند Concord و Niagara که شاخه های آنها بحالت آویزان هدایت می شوند، این امر ضروری می باشد. فرم دهی شاخه در واریته های پر رشدی مثل , Seyval, Delaware, Catawba ، Marechal Foch و دیگر واریته ها در سیستم Top-wire cordon trained منافع زیادی را در بردارد. فرم دهی شاخه بخصوص در روش GDC اهمیت زیادی دارد و روش کار بصورت زیر می باشد:

1 – در طول یک دوره چهار هفته ای که شروع آن شکوفه دهی تاک است تمام شاخه های پر قدرت افقی را بطور عمودی به سمت پائین هدایت کرده بطوری که برگ های موجود در پایین 4 تا 6 گره روی شاخه در معرض تابش نور بهتری قرار گیرند تا شاخه های میوه و جایگزینی افزایش یابند

2 – در روشGDC تمام شاخه های که در منطقه مرکزی ما بین cordon ها رشد کرده اند به سمت پائین هدایت کرده و هردوی curtain ها را بایستی از شاخه و برگ عاری کنیم و اجازه دهیم که نور به قسمت های داخلی تاک نفوذ کند. اگر چه می توان شاخه ها را طوری فرم داد که بیش از4-6 گره در معرض نور بیشتر قرار گیرند ولی این فرم دهی افراط آمیز به اندازه و سایز تاک و در نتیجه ظرفیت بوته برای تولید بیشتر صدمه می زند. اولین دوره فرم دهی با شکوفه دهی تاک شروع و تا اواخر شکوفه دهی ادامه پیدا می کند که تأثیر زیادی روی جوانه های میوه و رشد و نمو تاک دارد. فرم دهی در این دوره ضرری به همراه ندارد اگر چه فرم دهی شاخه بخصوص زودتر از شروع شکوفه دهی معمولاً باعث شکاف خوردن بیش از حد شاخه ها می گردد و ممکن اثر آن برروی هدایت شاخه ها ناچیز گردد. ماکزیم منفعت و مینییم هزینه غالبًا در اوایل شروع شکوفه دهی در کل باغ بدست می آید. بسته به سایز و قدرت بوته فرم دهی شاخه بین 20-30ساعت در هرایکر زمان می برد. این عمل را می توان بطور تمام مکانیزه در کشت های تجارتی انجام داد.

تکیه گاه

در تمام روشهای که گفته شد بجز در روش head spure بوته ها از زمان کاشت به تکیه گاه نیاز دارند. تکیه گاه بوته بایستی قبل از شروع دومین فصل رشد در زمین نصب شده باشد.

1 –   تیرک ها (posts)

دارای دو وظیفه اصلی هستند یکی اینکه طول تیرک ها line posts تکیه گاه عمودی برای سیم های داربست آماده می کند و دوم اینکه قسمت انتهای تیرک ها بجز اینکه تیکه گاهی برای سیم ها است، نقاط لنگر برای سفت کردن و نگهداری انبساط سیم ها را تهیه می کند. جنس تیرک ها می تواند از چوب فشرده، آهن(فولاد) و بتن مسلح باشد. تیرک های سیمانی خیلی گران هستند و تیرک ها ی که از چوب فشرده تهیه شده اند عمر بیشتری نسبت به تیرک های آهنی دارند. تیرک های چوبی که از درخت اقاقیا و سرو قرمز (چوب قرمز در کالیفورنیا) ساخته شده اند، نسبت به سایر گونه های مثل افرا، نارون، کاج و سیاه کاج (شربین) دوام بیشتری دارند. اگر چه امروزه با استفاده از مواد باز دارنده فساد چوب از جمله جوهر قطران و پنتاکلروفنل محلول دوام این گونه ها نیز افزایش یافته است، تیرک های که از چوب فشرده تهیه شده و توسط مواد بازدارنده فساد مقاوم گشته اند حداقل برای بیش از 20 سال عمر می کنند. استفاده از تیرک های نامرغوب بعلت تعویض مکرر مقرون بصرفه و اقتصادی نمی باشد. تیرک های سیمانی اگر در عمق مناسب قرار گیرند دارای عمر نامحدود هستند. کاربرد تیرک های فلزی ساده بوده و با کوبیدن می توان آنها را در زمین فرو کرد. همچنین انواع تیرک های چوبی کوچک را با کوبیدن می توان فرو کرد ولی انواع بزرگتر آنها و تیرک ها ی سیمانی را بایستی بوسیله حفر گودال در زمین قرار داد. تصمیم در مورد نوع تیرک انتخابی بایستی بعد از تخمین هزینه سالیانه که بیش از هزینه اولیه به تنهای می باشد، صورت گیرد. یکی از نکات مهم سنگین تر بودن ته تیرک از طول آن می باشد و بایستی در عمق زیادی نصب گردند بطوری که براحتی توسط یخبندان جابجا نشوند. به منظور صرفه جوئی در هزینه سومین یا چهار مین تیرک را از نوع خوب که قطر سر آنها 5-6 اینچ است بکار می برند و در حد فاصل آنها از تیرک های کوچکتر استفاده می گردد. بعنوان مثال تیرکی که قطر نوک آن 3-4 اینچ است بایستی 2 فوت در زمین فرو برده شود.

2 – طول تیرک ها (line posts)

تیرک بایستی2.4 متر طول داشته و حداقل قطر سرآن بایستی 7.6 سانتی متر بوده و  75 – 61سانتی متر در زمین فرو برده شوندکه بستگی به ارتفاع داربست مورد نظر دارد. فاصله بین تیرک ها متغییر و چندین برابر فاصله بین بوته ها است. در صورت افزایش فاصله بین تیرک ها بایستی از تیرک های بزرگتر استفاده کنیم. باید توجه داشت که این فاصله نبایستی بیش از 7.3 متر باشد که باعث شکم دادن بیش از حد سیم می گردد. باید توجه داشت که در سراشیبی ها تیرک ها بایستی کاملاً عمودی قرار گیرند و یا مقدار کمی به سمت سر بالای منحرف گردند.

3 – ساختار انتهائی (End structures)

ساختمان انتهای هنگامی که در معرض استرسهای مثل بار زیاد باد و یا کشش سیم ها در اثر هوای سرد قرار می گیرد، نبایستی حرکت کند. اگر جابجائی یا حرکتی صورت گیرد باعث کج و بد شکل شدن تنه، شکم دادن cordonها، کم شدن کارایی برداشت مکانیزه می شود. برای این منظور قسمت انتهای تیرک ها را سنگین تر و ترجیًعا طویلتر می سازند و یا از بست و یا لنگر استفاده می کنند. زمانی که از یک لنگر خارجی استفاده می شود، یک تیرک بطول 8 فوت، بامقطع گرد بافت فشرده و با قطر 10 سانتی متر برای تربیت تک Curtain مناسب است. ثبات و استحکام تیرک را می توان با قراردادن آن در زمین بطوری که با خط عمودی زاویه ای حدود 30 درجه به سمت بیرون بسازد، افزایش داد و در ضمن بهتر است که ارتفاع سیم بالایی را در انتهای تیرک کاهش داده از بست و یا ترجیحًا لنگرگیر استفاده کنیم. زاویه خارجی بین انتهای تیرک و بست باید حداقل 135 درجه باشد تا از بوجود آمدن اثر اهرمی جلوگیری گردد. در غیر این صورت زمانی که سیم بالای داربست کشیده می شود ته تیرک از زمین خارج می گردد. بست بایستی میخ کوب گردد و یا بطریق دیگری در یک مکان ثابت گردد. گاهی جهت برداشت مکانیکی لازم است که بست ها را جمع کنیم. هر قدر میزان پستی و بلندی زمین کمتر باشد، کاربرد بست ها بهتر و راحت تر می باشد. در بعضی اوقات لنگرها از بست ها بهتر هستند، گرچه آنها مستعد وارد کردن صدمات بیشتری به وسایل و ادوات هستند.لنگرها دارای چند نوع مختلف می باشند از این جمله می توان لنگرهای پیچی و یک بشقاب فلزی که یک پایه فولادی به آن جوش داده شده و یک قطعه بتنی که یک پایه فولادی و یک سیم ضخیم به آن متصل شده است. نوع پیچی حدود 15-10 سانتی متر طول دارند و غالبًا مورد پسند هستند چون کاربرد آنها راحتتر است و می توان بوسیله تراکتورهای که دارای مته هستند آنها را در اغلب خاک ها پیچاند و در زمین فرو برد. این لنگرها بایستی قبل از یخ بستن زمین در پاییز نسب گردند. لنگر بایستی 120-90 سانتی متر از ته تیرک فاصله داشته باشد و در حالتی که انتهای تیرک ها کاملاً عمودی است، بایستی یک زوایه 45 درجه با انتهای تیرک بسازد. همگی لنگرها بایستی در یک طرف و در یک ردیف قرار گیرند. حداقل عمق لازم برای تیرکها با وسایل مربوطه 120-90 سانتی متر می باشد. مقاومت خاک در مقابل ایجاد حفره یا گودال جهت نسب لنگرها بستگی به نوع، اندازه و عمق حفره و نوع خاک و دیگر فاکتورها دارد.

4 – WIRE(سیم)

اکثر اوقات برای نگهداری محصول از سیم شماره 9 سیاه رنگ استفاده می گردد ولی افزایش استفاده از سیم ها در روشهای تربیت (GDC) و سایر روشهای Cordon و همچنین جهت کاهش حجم کار به سیم های بادوام و پایداری بیشتر نیاز داریم. سیم بایستی بحالت سفت و کشیده باقی بماند، بدون اینکه لازم باشدآن را سفت کنیم و یا باعث حرکت انتهای تیرک ها گردد. بعنوان مثال سیم فولادی شماره 11 فشار زیادی را تحمل کرده و در فشار حدودpsi 210000 چین بر می دارد ولی باید جنبه اقتصادی را نیز در نظر گرفت به همین جهت سیم فولادی شماره 10مناسب و مقرون بصرفه است و استفاده وسیعی از آن می گردد اما بدون در نظر گرفتن هزینه بهترین سیم، شماره 11 است. پائین ترین سیم داربست به راست و مستقیم نگه داشتن تنه کمک زیادی می کند و همچنین توزیع بازوها و شاخه های یکساله روی این سیم باعث می شود که فشار روی سیم پائینی بیشتر از سیم بالای می باشد. بنابراین برای سیم های بالای داربست می توان از سیم های شماره 9 که مقاومت کمتری دارند. وزن سیم مورد نیاز در یک ایکر بستگی به اندازه سیم، تعداد ردیف، فاصله ردیف ها ومقدار تلفات و ضایعات دارد. زمانی که فاصله بین ردیف ها 2.8 متر است تقرًیبا به 1495متر سیم برای هر ردیف نیاز است. بعنوان مثال یک داربست دو سیمی حدودأ به 2990 متر سیم نیاز دارد در جدول زیر وزن سیم مورد نیاز برای یک ردیف در هر ایکر برای سیم ها با اندازه مختلف داده شده است.

منابع مورد استفاده

-1 تفضلی، عنایت االله، جمشید حکمتی وپ. فیروزه .(1370) انگور. شیراز: انتشارات دانشگاه شیراز.

-2 وزارت جهاد کشاورزی. آمارنامه کشاورزی .(1383) تهران: انتشارات معاونت آموزش و تجهیز نیروی انسانی.

-3 ناظمیه، علی .(1372) بیولوژی مو. تبریز: انتشارات دانشگاه تبریز.

4. Alexe, C. (1995). Cultural practices for growing the new real wine grape cultivar Coduna at the

Odobesti vineyard . Cercetari –Agronomice in Moldova. 27 (1-2), 201-208. 5. Alexe, C. (1994). Methods of growing the cultivar Sarba to obtain superior quality white wine in conditions of the Odobesti sloping vineyard. Cercetari-Agronomice in Moldova. 26 (1-2), 122-

132

6. Bhujbal, B. & Chandhari, K. (1973). Yield and quality of Thampson seedless grape (Vitis vinifera L.) an influenced by training system. Research Journal of Mahatma-Phule Agricultural University. 4 (2), 108-112.
7. Halbrooks, M. & Mortensen, J. (1987). Influence of training system and various management practices on berry, seed and cluster development in “Orlando seedless” grape. Florida State-Horticultural Society. 100, 312-315.
8. Hareel, C. & Williams, L. (1987a). Net CO2 assimilation rate of grapevine leaves in response to various training systems. Plant Physiology, 83 (3), 457-459.
9. Hareel, C. & Williams, L. (1987b). The influnce of training system at fruit set on “Ruby seedless and Thampson seedless” grapes. American Journal of Enology and Viticalture, 38 (2), 83-
11. Harrell, D. & Williams, L. (1985). Effects of varios training system on leaf net CO2 assimilation rate of two seedless grape varieties. Plant Physiology Supplement. 77 (4), 610-612.

• Roper, A. & Williams, L. (1998). Effects of training system on fruit set of Sultanina grape cultivar. American Journal of Enology and Viticulture, 54 (2), 114-118.

12. Safran, B. & Bernstein, Z. (1973). Recent development in preparing seedless tables grapes for exoprt. Decidious Fruit Grower, 23 (5), 108-110.
13. Singh, I. & Chauhan, K. (1980). Quality imporvement in grapes. Journal of Indian Horticulture, 24 (4), 2-8.
14. Wolf, E., Merwe, G., Orth, C., & Vander Merwe, G. (1991). Optimal training system for the production of high quality, “Sultanina” in the Orange River area. Decidious Fruit Grower, 4 (10), 337-340.
15. Wolfe, D. & Brown, GR. (1995). Influence over a ten-year period of training system on yield and fruitfulness of table grape cultivars. Fruit Varieties Journal. 49 (2), 79-81.

• Winker, A., Cook, J., Klievers, N. & Lideer, L. (1974). General viticulture, University of California press, Berkeley and Losangles.

17. Zhang, D., Hongying, J., Xingli, C. & Xue Feng, X. (1995). Studies on the essential relationship between
18. canopy microclimate, Acta Horticulturae Sinica. 22 (2), 110-116.

تألیف

دکتر محمد علی نجاتیان

دکتر حسن محمود زاده

دکتر بیژن کاوسی

اعضای هیأت علمی سازمان تحقیقات، آموزش و ترویج کشاورزی